Ο φροντιστής

Η άνοια είναι μια ασθένεια που δεν επηρεάζει μόνο τα άτομα που υποφέρουν από την άνοια, αλλά και τους ανθρώπους που τους φροντίζουν σε μόνιμη βάση. Η βιβλιογραφία πάνω σε αυτό το θέμα είναι εκτενής, ειδικά σε ότι αφορά το φαινόμενο της εργασιακής εξουθένωσης και την φροντίδα ( γνωστή ως «βάρος»),ειδικά στις περιπτώσεις στις οποίες οι ασθενείς με άνοια έχουν συμπεριφορικές διαταραχές όπως άγχος, κατάθλιψη, ευερεθιστότητα, απάθεια, παρορμητισμό και επιθετικότητα, στοιχεία που κάνουν την διαχείριση της φροντίδας πιο σύνθετη και βεβαρημένη για τον φροντιστή. Η επιστημονική βιβλιογραφία δείχνει πως μια βεβαρημένη φροντίδα μπορεί να επηρεάσει αρνητικά την ποιότητα ζωής του φροντιστή που φροντίζει το άτομο με άνοια οδηγώντας στην έκφραση της δυσφορίας από την μεριά του φροντιστή (Nobili et al, 2011, Seng et al, 2010).
Οι φροντιστές που φροντίζουν σε σταθερή βάση τις οικογένειες τους που έχουν προσβληθεί από γνωστική αναπηρία είναι επιρρεπείς σε φυσικό, ψυχολογικό, συναισθηματικό και κοινωνικό στρες. Όλα αυτά εμπίπτουν στο «βάρος» όπως λέγεται ή «βάρος φροντίδας»( Sorrell, 2014). Οι άνθρωποι που βρίσκονται κάτω από συνεχές στρες είναι πιο πιθανό να αρρωστήσουν είτε νοητικά, ( γενικευμένη αγχώδης διαταραχή ή συχνές κρίσεις πανικού, διαταραχές κατάθλιψης ), είτε φυσικά διότι το οξύ και το παρατεταμένο στρες επηρεάζει την άμυνα του οργανισμού μειώνοντας την προστασία του σώματος και ελαττώνοντας τις θεραπευτικές ικανότητες των ιστών του σώματος, περιορίζοντας την φυσιολογική λειτουργιά των οργάνων ( π.χ. σύνδρομο χρόνιας κόπωσης).
Στην βιβλιογραφία υπάρχουν κάποια εργαλεία που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να αξιολογηθεί αυτός ο τύπος της δυσφορίας όπως «Η καταγραφή του βάρους του φροντιστή (CBI) ( Novak M. & Guest C., Gerontologist,29, 798-803,1989) & Burden Z. Inventory(1987).

Από τις μελέτες που πραγματοποιήθηκαν από τον Hiel et al.(2015) για την υγεία των φροντιστών που βοηθούν ένα μέλος της οικογένειας που υποφέρει στο σπίτι του σε σταθερή βάση, φαίνεται ότι το άγχος που προέρχεται από την φροντίδα του ατόμου μπορεί να αυξήσει σημαντικά τον κίνδυνο υφιστάμενων ασθενειών όπως η υψηλή πίεση και ο κίνδυνος για καρδιαγγειακή νόσο. Τα αποτελέσματα μίας έρευνας που δημοσιεύθηκε το 2014 (Adelman, Tmanova, Delgado, Dion and Lachs, 2014) υποστήριξε ότι υπάρχει μεγαλύτερο «ψυχολογικό βάρος» στους φροντιστές που είναι σύζυγοι (θηλυκό) των ασθενών που νοσούν από γνωστική αναπηρία, οι οποίες βοηθούν αυτό το μέλος της οικογένειας πολλές ώρες την ημέρα, μεγάλες σε ηλικία και χαμηλού επιπέδου εκπαίδευσης. Η κατάθλιψη, η κοινωνική απόσυρση, οι οικονομικές δυσκολίες και η κατάσταση όπου ο φροντιστής δεν επέλεξε ο ίδιος να έχει αυτή την ιδιότητα (του φροντιστή), αλλά έπρεπε να προσαρμοστεί στις ανάγκες του μέλους της οικογένειάς του είναι μερικοί άλλοι παράγοντες που μπορεί να έχουν παίξει σημαντικό ρόλο. Εδώ πρέπει να σημειωθεί ότι παρ’όλα αυτά η ακριβής επιρροή αυτών των παραγόντων δεν είναι ξεκάθαρη.
Οι νευροεκφυλιστικές ασθένειες είναι παθολογίες που χαρακτηρίζονται από μία μακρά εξέλιξη και μία μακριά διαδικασία φροντίδας. Δυστυχώς όμως η αύξηση της ανάγκης για μακροπρόθεσμη φροντίδα δεν είναι άμεσα συνδεδεμένη με τις υπηρεσίες που είναι διαθέσιμες σήμερα αφού αυτές δεν αρκούν (Burgio et al, 2010). «Η μακροπρόθεσμη φροντίδα» (LTC, Long term care), είναι ένα μακροπρόθεσμο μονοπάτι: είναι μία λύση προστασίας που ξεκινά όταν τα άτομα που υποφέρουν από νευροεκφυλιστικές ασθένειες σταματούν να είναι αυτάρκη (https://forecasts.en/wiki/terms/long-term-care).