Γενικά, χρειάζεται να αποφευχθούν τα σημεία που ο Bill Thomas, ιδρυτής του “Eden”, αποκαλεί «διαταραχές φροντίδας»: η μοναξιά, το να είναι κάποιος αβοήθητος και η βαρεμάρα,
• Μοναξιά: είναι ο πόνος που νοιώθουμε όταν θέλουμε να μοιραστούμε πράγματα με κάποιον άλλον αλλά δεν υπάρχει κανείς
• Βαρεμάρα: είναι ο πόνος που νοιώθουμε όταν υπάρχει έλλειψη ποικιλίας και αυθορμητισμού στην καθημερινή ζωή
• Το να είναι κάποιος αβοήθητος: είναι ο πόνος που νοιώθουμε όταν πάντα λαμβάνουμε φροντίδα και δεν έψουμε την ευκαιρία να δώσουμε σε κάποιον την δική μας φροντίδα
Ο βασικός στόχος στο νοσοκομείο θα πρέπει πρώτα απ’όλα ο χώρος να είναι η κατοικία των ασθενών και κατά δεύτερον ένα εργασιακό περιβάλλον. Η καθημερινή ζωή θα πρέπει να εξαρτάταιαπό τις ευχές και τις ανάγκες των κατοίκων-ασθενών παρά από τα ιατρικά σχέδια και προγράμματα φροντίδας. Ένα αληθινό σπίτι όπου οι κάτοικοι τουλάχιστον καθορίζουν τα πράγματα περισσότερο και όπου η ισότητα σε ανθρώπινες σχέσεις επηρεάζουν την καθημερινή ζωή. Χρειάζεται να συγκεντρωθείς στα συνηθισμένα, στην καθημερινή ζωή και στο άτομο.